Εάν η προσέγγιση της βιωμένης εμπειρίας της αναπηρίας δεν εμπεριέχει ως αδιάσπαστο κρίκο της την οπτική του κοινωνικού μοντέλου είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μην καταλήξει στο πεδίο (θεωρίας και πράξης) του άτομο κεντρικού/ιατρικού μοντέλου. Έτσι όμως διασπάται η σχέση του συμβάντος της αναπηρίας με το σώμα που την ενσαρκώνει, όπως και οι σχέσεις μεταξύ των αναπήρων σωμάτων. Δεν απαιτείται ακριβώς πλουραλισμός αλλά εκλεπτυσμένες διακρίσεις που μας οδηγούν inclusions προς όλες τις κατευθύνσεις.
Εάν η προσέγγιση της βιωμένης εμπειρίας της αναπηρίας δεν εμπεριέχει ως αδιάσπαστο κρίκο της την οπτική του κοινωνικού μοντέλου είναι σχεδόν αναπόφευκτο να μην καταλήξει στο πεδίο (θεωρίας και πράξης) του άτομο κεντρικού/ιατρικού μοντέλου. Έτσι όμως διασπάται η σχέση του συμβάντος της αναπηρίας με το σώμα που την ενσαρκώνει, όπως και οι σχέσεις μεταξύ των αναπήρων σωμάτων. Δεν απαιτείται ακριβώς πλουραλισμός αλλά εκλεπτυσμένες διακρίσεις που μας οδηγούν inclusions προς όλες τις κατευθύνσεις.